ETHNIKI KYRIARXIA

Τρίτη, 22 Μαΐου 2012

ΠΕΡΙ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Α. Γ. Κεφαλάς

Καθημερινά βομβαρδίζομαι με μηνύματα από τη Ελλάδα τα οποία μου εξηγούν με φοβερά επιχειρήματα το πώς η Ελλάδα χάνει καθημερινά τη κυριαρχία της ως ανεξάρτητη και ελεύθερη χώρα! Τελευταία ένας φίλος μου προώθησε τη «επιστημονική» ανάλυση  ενός συνταγματολόγου καθηγητή ο οποίος αναλύοντας τα άρθρα του μνημονίου και συγκρίνοντας τα με τα αντίστοιχα άρθρα του συντάγματος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το μνημόνιο αφαιρεί από την Ελλάδα κάθε σταγόνα κυριαρχίας.

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο καθηγητής ξέρει το αντικείμενό του πολύ καλά. Έχω όμως μερικές σκέψεις σχετικά με την «άψογη» ανάλυση του κυρίου συνταγματολόγου. Η πρώτη μου παρατήρηση είναι ότι ο άνθρωπος κάνει αυτό που λέμε το Λάθος του Τρίτου Τύπου. Το λάθος του Πρώτου Τύπου στη στατιστική είναι «Να απορρίψει κανείς τη σωστή υπόθεση.» Το λάθος του Δεύτερου Τύπου είναι «Να αποδεχτεί κανείς την λανθασμένη υπόθεση.»  Το λάθος του Τρίτου Τύπου [Ian Mitroff] είναι «Να λύσει κανείς το ΛΑΘΟΣ πρόβλημα σωστά.»

Οι ερμηνείες που έδωσε ο κύριος καθηγητής είναι σωστές εφόσον κανείς αποδέχεται τις βασικές προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε το Σύνταγμα της Ελλάδας. Οι προϋποθέσεις αυτές αφορούν (1) τον άνθρωπο ή τον «κόσμο» και (2) το χρόνο ή τους «καιρούς.»  Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που ζουν σε συγκεκριμένους καιρούς δημιουργούν την ανθρώπινη κοινωνία αυτών των συγκεκριμένων καιρών. Άλλοι άνθρωποι στους ίδιους καιρούς ή οι ίδιοι άνθρωποι σε άλλους καιρούς δημιουργούν ΑΛΛΕΣ κοινωνίες.       

Οι σημερινοί έλληνες ζουν σε μια κοινωνία εντελώς διαφορετική από αυτήν που περιγράφει ο κύριος καθηγητής-- και όχι μόνο αυτός αλλά και πολλοί άλλοι έλληνες. Το κράτος που έχουν δημιουργήσει οι έλληνες μετά την συμμετοχή τους στην ΕΟΚ το 1981 δεν είναι «κυρίαρχο» ούτε μπορεί να ισχυρίζεται «κυριαρχία» όταν οι πολίτες του έχουν επιλέξει να ενταχθούν ή να γίνουν μέλη μιας ευρύτερης κοινωνίας με την οποία δεν έχουν πολλά κοινά. Προφανώς ο τότε κόσμος τον καιρό εκείνο έκανε τους δικούς του υπολογισμούς και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «τους συνέφερε.» Το ίδιο συνέβη και το 2001 όταν πάλι εθελοντικά η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωζώνης. 

Υπάρχει μια παλιά παροιμία που λέει «Δεν θέλουμε να ξέρουμε τα πράματα στα οποία θα πρέπει να συνηθίσουμε.» Έτσι όχι μόνο δεν συμπεριέλαβε ο έλληνας στους υπολογισμούς του σκέψεις για τα πράγματα που θα πρέπει να συνηθίσει να κάνει αλλά ούτε και του εξήγησε κανείς, ντόπιους ή ξένος, ποια θα είναι αυτά που θα πρέπει να συνηθίζει να κάνει! Η ανάθεση ή παράδοση μέρους της κυριαρχίας στην καινούργια κοινωνία που δημιουργεί ο καινούργιος  κόσμος και οι καινούργιοι καιροί είναι ΕΝΑ από αυτά που θα πρέπει να συνηθίσουμε! Όπως κάθε σύστημα στη φύση έτσι και στις ανθρώπινες κοινωνίες το μέλος έχει σημασία και αξία ακριβώς επειδή είναι μέλος του συστήματος. Το άτομο αυτό καθεαυτό δεν υπάρχει! Λένε οι Αγγλοσάξονες «Κανένας δεν είναι ένα νησί.» Έτσι λοιπόν και η Ελλάδα σήμερα δεν είναι νησί αλλά είναι μέλος ενός αρχιπελάγους που λέγετε Ευρωπαϊκή Ένωση στο οποίο έγινε μέλος εθελοντικά: και όχι με το ζόρ ξορντά που λένε στην Αρναία.

Όλοι μας όταν βρισκόμαστε σε ένα πανηγύρι που όλοι χορεύουν αργά ή γρήγορα αποφασίζουμε ότι δεν είναι και άσχημη ιδέα να μπούμε στο χορό. Όλοι μας αργά ή γρήγορα βαριόμαστε  να κοιτάμε τους άλλους να χορεύουν και το διασκεδάζουν ενώ εμείς  απλά τους χαζεύουμε. Όταν όμως μπεις στο χορό θα πρέπει ακολουθείς «τα βήματα και τον χαβά.» Όταν ο χορός είναι τσάμικο και το τραγούδι είναι «Ένας μωρ’ ένας αετός καθότανε …» εσύ δεν μπορείς να χορεύεις «Ειμ’ αετός χωρίς φτερά.»  Εάν επιμένεις να χορέψεις τον δικό σου χορό θα πρέπει να βγεις από τον τσάμικο και να πας στο διπλανό χορό που πιθανόν σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις το «κομμάτι» σου. Εάν  δεν το κάνεις αυτό εθελοντικά δυο πράγματα θα συμβούν: ή θα σε πετάξουν έξω οι συγχορευτές σου ή θα σταματήσουν τα «όργανα.» Όταν μπαίνεις σε έναν χορό αυτόματα παραδίδεις ένα μεγάλο μέρος κυριαρχίας σου στο σύστημα, δηλ., στην ορχήστρα και σ’ αυτόν που επέλεξε τον συγκριμένο χορό και που κατά πάσα πιθανότητα πληρώνει τα όργανα.              

Φυσικά ο βαθμός της κυριαρχίας σε ένα χορό είναι συνάρτηση της βούλησης και ικανότητας να πληρώσεις τα όργανα. Συνήθως αυτός που πληρώνει τα όργανα επιλέγει το χορό και «σέρνει» το χορό, δηλ., είναι πρώτος. Στους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς όπως καλαματιανό, συρτάκι  και τσάμικο ο πρώτος «κουμαντάρει» το χορό και οι υπόλοιποι απλά ακολουθούν. Δυστυχώς ή ευτυχώς σήμερα η Ελλάδα κρατάει τη ουρά στο χορό των 17 μελών της Ευρωζώνης και κατά συνέπεια  εάν επιθυμεί να μείνει στο χορό θα πρέπει να κάνει αυτό που έχει επιλέξει αυτός που πληρώνει τα όργανα. Η απώλεια της κυριαρχίας που με μεγάλη δυσφορία επισημαίνουν οι συμπατριώτες μου είναι συνάρτηση της αδυναμίας της χώρας να «πληρώσει τα όργανα.» Αν και δεν ερμηνεύεται έτσι από τη πλειονότητα των ελλήνων, ευτυχώς που, για την ώρα τουλάχιστον, υπάρχουν μερικοί εθελοντές ευεργέτες που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν τα έστω και πενιχρά όργανα. Ίσως να μην είναι ο χορός που θα προτιμούσαμε να χορέψουμε αλλά οπωσδήποτε είναι καλύτερα από το να είμαστε εντελώς «έξω από τον χορό»!                      

ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΟΜΙΛΙΑ 2012

Κυριακή, 6 Μαΐου 2012

ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Ακολουθώντας την συμβουλή του Oscar Wild που λέει «σε καιρούς όπως αυτούς δεν είναι μόνο ένα προνόμιο να μιλήσει κανείς αλλά είναι μια υποχρέωση» με πολύ λύπη, βαριά καρδιά αλλά και με μεγάλη ειλικρίνεια ομολογώ αγαπητοί  μου συμπατριώτες ότι  το κράτος μας αδυνατεί να λύσει όλα τα συνεχώς αυξανόμενα προβλήματα του ατόμου. Οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, και όχι μόνο της Ελλάδας, έχουν φτάσει στο σημείου που ο αείμνηστος κοινωνιολόγος Daniel Bell είπε ότι «Οι κυβερνήσεις έχουν γίνει πολύ μικρές για τα μεγάλα προβλήματα και πολύ μεγάλες για τα μικρά.»  Έφτασε πλέον η ώρα που ο πολίτης θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη για την αποφυγή δημιουργίας προβλημάτων και την επίλυση των τυχόν υπαρχόντων.

Δυστυχώς μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ο άνθρωπος άρχισε να εγκαταλείπει τον τρόπο ζωής που το άτομο, με τη βοήθεια και συμπαράσταση της οικογένειας και των συγγενών του, φρόντιζε για τη ζωή και τη ευημερία του και άρχισε να εναποθέτει όλο και περισσότερες φροντίδες στο κράτος. Το κράτος, ανταποκρινόμενο στις επιθυμίες των πολιτών, έφτασε στο σημείο σήμερα να ξοδεύει σχεδόν το μισό του Ακαθαρίστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) ενώ μόλις και μετά βίας εισπράττει τα δυο τρίτα των εξόδων. Το λογικά αναμενόμενο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι ότι η Ελλάδα έφτασε σήμερα στο θλιβερό σημείο που τα συνεχή ελλείμματα  έχουν δημιουργήσει ένα συνολικό εθνικό χρέους της τάξεως του 170% του ΑΕΠ. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί τεράστια προβλήματα στη περαιτέρω εξεύρεση πόρων με λογικά επιτόκια που να μπορεί να αντέξει η οικονομία μας.

Είναι οφθαλμοφανές ότι η χώρα μας πρέπει να αλλάξει νοοτροπία και στρατηγική. Όλοι μας θα πρέπει να ακονίσουμε το μυαλό μας για να βρούμε τρόπους δημιουργίας προϊόντων και υπηρεσιών που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη και απασχόληση των χιλιάδων ανέργων συμπολιτών και δη των νέων. Τις τελευταίες 3-4 δεκαετίες η ελληνική κοινωνία επένδυσε σημαντικά ποσά στην δημιουργία εκπαιδευτικών εγκαταστάσεων τις οποίες εξόπλισε με την τελευταία τεχνολογία. Εκατομμύρια νέοι απόλαυσαν ελεύθερη παιδεία. Δυστυχώς δεν κατάφερε η Ελλάδα να δημιουργήσει και μια αντίστοιχη πραγματική οικονομική ανάπτυξη η οποία θα απορροφούσε όλους αυτούς τους «επιστήμονες.» Αυτή η ανισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζήτησης εργασίας έχει σαν λογικό αποτέλεσμα αυτό που βιώνουμε καθημερινά τα τελευταία δέκα χρόνια: χιλιάδες νέοι να κατακλύζουν τα πεζοδρόμια!           

Το μήνυμα των πολιτικών από σήμερα πρέπει να είναι, «Αγαπητοί συνάδελφοι και αγαπητοί συμπολίτες, ό,τι έγινε στο παρελθόν έγινε. Από σήμερα το καθήκον μας είναι απλό: ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Από σήμερα λοιπόν ας αρχίσουμε να κάνουμε ο καθένας το καλύτερό μας για να δημιουργήσουμε κάτι το θετικό που θα βελτιώσει τον παρανομαστή του κλάσματος Δημόσιο Χρέος δια Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (Χρέος/ΑΕΠ) και θα κάνει το πηλίκο μικρότερο. Τέλος λοιπόν στις λασπολογίες στις καταστροφικές απεργίες και διαδηλώσεις. Αυτά τα έχει βαρεθεί ο κόσμος και δεν έχουν κανένα δημιουργικό αποτέλεσμα. Μια μικρή αύξηση του παρανομαστή (ΑΕΠ) κατά 1% θα δημιουργήσει 105,000 εργατικές θέσεις. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα!